DAGBOEK VAN EEN VERLATEN HOND

Lief dagboek, mijn naam is Manchas (Vlekken). Ik ben een grote hond, sterk en mooi en mijn naam is natuurlijk te danken aan de vlekken op mijn vacht, heel veel vlekken zodat ik er uitzie als een echte Dalmatier. Ik zit al sinds een jaar bij Scooby nadat mijn vorige baasje me op straat achterliet, waar ik een beetje rondzwierf tot iemand me vond en hier bracht. De eerste dagen was ik behoorlijk verdrietig en gedroeg me een beetje koppig omdat ik weg wilde, ik wilde terug naar huis maar de tijd verstreek en ik realiseerde me dat mijn baasje me niet kwam halen en dat ik een van de vele duizenden in de steek gelaten honden was geworden.  Ik ben langzaamaan gewend geraakt aan het leven hier en dat ik het moet delen met zoveel andere honden die het zelfde als ik hebben meegemaakt, of zelfs slechter. Iedereen van ons heeft een triest verhaal te vertellen, maar iedere dag zijn we blij dat we een dak boven ons hoofd hebben, dat er voor ons gezorgd wordt en dat we eten krijgen. Sommige van ons zijn hier maar even, maar andere zoals ik hopen nog steeds dat een goed mens ons in de gaten krijgt en ons naar een betere plaats meeneemt. Tot dat moment er is, zal ik jullie eerst vertellen hoe mijn dagen er hier uit zien.

Dag 1, 1 mei 2012

Ik werd wakker rond zonsopgang, door het geblaf van de andere honden hier, en ik had ze echt al gezegd dat het niet nodig was om zo vroeg op te staan, we hebben meer dan genoeg tijd om te doen wat we de hele dag doen. Ik heb ze al meermalen verteld dat ze weer moeten gaan slapen, dat ze uitrusten en dat ze me langer moeten laten slapen omdat ik degene ben die weer aan het werk moet. Want weet je, ik ben de bewaker van de hele opvang hier, en ik moet hier opletten  en bewaak alle honden hier, zelfs degenen die me uit mijn slaap houden ’s nachts door al hun geblaf, maar dit is dan je dank, ze blijven maar blaffen en houden me wakker. Al snel komt de persoon die voor ons zorgt en dan moet ik in een kennel tot ze schoongemaakt hebben en de andere honden gevoerd hebben, en ik wacht geduldig in de kennel tot een van de vrijwilligers komt om me op te halen voor een wandelingetje. Ik vind het heerlijk om een wandeling te maken en frisse lucht op te snuiven, maar ik kan niet iedere dag want er zijn er zoveel van ons en ze nemen natuurlijk niet steeds dezelfde mee. En als ik dan terugkom van mijn wandelingetje, dan is mijn kennel schoon, ik eet en ik drink wat en dan wacht ik tot het tijd is dat ze me komen halen om mijn belangrijke werk in de patio te doen.
Dag 2, 2 mei  2012

Vandaag werd ik wakker rond zonsopgang, hetzelfde als gisteren, hetzelfde geblaf als gister maakte me wakker, ik ging in dezelfde kennel als gister en ik heb geduldig gewacht op mijn wandelingetje, net als gister. Ik at, dronk en rustte net als gisteren en heb mijn werk gedaan, net als gisteren.

Dag 3, 3 mei 2012

Vandaag... ik heb vandaag precies hetzelfde gedaan als gisteren.

Dag 4, 4 mei 2012

Zomaar een andere dag.. precies het zelfde als gister en de dag ervoor.

Dag 5, 5 mei 2012 

Vandaag was het weer een dag als alle andere dagen. Het dagboek van een verlaten hond is erg saai en eentonig, net als zijn leven. Ik ben het zat om altijd dezelfde dingen te doen. Ik heb een verandering nodig. Ik ben moe, verveeld, ik heb frisse lucht nodig en een wandelingetje.

Ik wil hier weg, een thuis vinden, een baasje die goed voor me is, ik heb het echt nodig. Ik ben een prima hond, ik wil alleen maar dat iemand me ziet en me meeneemt, en ik wil niet de rest van mijn leven hier in een kennel zitten, dat verdien ik niet. Niemand van ons verdient het, we hebben echt een hoop te bieden. Alsjeblieft, laat iemand me adopteren en laten zien dat mijn vorige baasje een fout maakte. Alsjeblieft, laat me geen verlaten hond meer zijn,  alsjeblieft, ik zou zo graag een wandelingetje maken, wat frisse lucht opsnuiven..

Nieves Vázquez

Manchas kwam iets meer dan een jaar geleden bij Scooby. Het is een grote hond, ongeveer 5-6 jaar oud. Hij is prachtig, en hij is ook gehoorzaam en speels. Hij heeft een thuis nodig en een hoop liefde, hoe eerder hoe beter.

Aan mijn lieve vriendin Mar

(brief van een geadopteerde hond, genaamd Tul, aan een andere hond met wie hij bij Scooby verschillende jaren zijn kennel heeft gedeeld.)

Lieve Mar,

Hoe gaat het met je? Ik heb me laten vertellen dat je een nieuwe vriend hebt, om je kennel mee te delen. Het gerucht gaat dat je hem helemaal niet aardig vindt, ondanks dat hij erg knap is. Wees niet onbeleefd, ik weet als geen ander dat je af en toe wat onbeleefd kunt zijn. Ik weet zeker dat Manchas een goeie jongen is en dat hij met wat tijd een trouwe vriend wordt. Geef hem een kans! Ze hebben me ook verteld dat je bent afgevallen. Dat je minder eet en meer beweging krijgt, maar dat geloof ik pas als ik het zie.

Met mij gaat het goed. Ik ben gek op mijn nieuwe huis, ze zorgen voor me, ze letten op mij, ze houden van mij en ze behandelen me als een lid van het gezin en ze geven me dingen, die jij ook eens zou moeten proberen. Ze heten Kleine Kusjes en ze voelen heel fijn. Dus, het is hier echt niet slecht, maar ik denk wel regelmatig aan jou, aan toen we nog samen in de kennel zaten en ik zou wel weer even bij je willen zijn. Ik mis je echt, ouwe lieve mopperkont, maar begrijp alsjeblieft dat ik niet meer terug kan komen, want niets is beter dan een eigen thuis.

Ik weet dat ik veel geluk heb gehad en ik weet zeker dat jij dat ook krijgt. Ik weet zeker dat ieder van ons zijn eigen lot krijgt, en dat van jou dat komt ook!! Ik stel me jou voor in een fijn huis, met een enorme tuin en een lieve familie, waar je veel leuke dingen zult meemaken, omdat je een kanjer van een hond bent. Wees niet beledigd als ik zeg ”kanjer”, ik bedoel niet je grootte of je taille, alhoewel, lieve vriendin, je zult nu wel weten dat je een beetje te dik bent. Maar goed, laten we het hier niet over hebben, want ik weet dat je dat niet fijn vindt. Wat ik bedoelde met “kanjer” is dat je een groot hart hebt en je bedoelingen zijn goed.

Mar, jij bent een hele speciale hond, met een innerlijke schoonheid, die ertoe doet. Verlies niet de hoop, omdat spoedig iemand die schoonheid zal zien en jou zal geven wat je altijd hebt gewild. Jij verdient het en het is je zo lang onthouden. En kijk niet naar mij, het duurde voor mij ook een hele tijd voordat ik werd uitgekozen en zoals het spreekwoord luidt: beter laat dan nooit. Wees niet wanhopig, mijn lieve Mar, er is iemand in deze wereld die jou gelukkig zal maken en die je alles zal geven, wat je is onthouden in al die jaren.

Denk eraan, ik ben het, je vriend Tul, die je dit vertelt. Degene met wie je hebt gelachen, gehuild, geblaft, gerend, gespeeld en gewandeld. Degene met wie je je hele jeugd hebt doorgebracht, op wie je soms boos was, maar die altijd aan jouw kant stond.

Mijn lieve vriendin, let alsjeblieft goed op, want je toekomstige eigenaar zal binnenkort langskomen en die kans wil je niet missen!

Pas goed op jezelf,

Als altijd, je liefhebbende vriend,

Tul

Mar is een mixhond die nu ongeveer 4 jaar bij ons is. Ze is groot, ze is speels, maar ook wel een beetje mopperig. Ze is lief, gehoorzaam en liefhebbend. Ze heeft een thuis nodig en van hieruit proberen we dat te vinden. Help ons alstublieft met zoeken.

Puur Natuur Grasmaaiers!

Aangezien het gras in Paddock 4 dringend gemaaid moest worden maar we op het moment geen werkkracht hebben die dit klusje met een handzeis of kantenmaaier kan klaren, kwam Fermín op het geweldige idee dit aan onze paarden, pony’s en ezels over te laten. En zo kregen de galgos de verrassing van hun leven…

Na een paar minuutjes onrustig stuiteren : ‘‘wat is hier in ’s hemelsnaam aan de hand?’’ kalmeerden ze weer, niet in het minst omdat hun ‘grote broers’ totaal kalm en beheerst bleven en alleen maar geïnteresseerd waren in het sappige groene voedsel op de grond.

We maakten een van de achterste paddocks leeg, waar de kudde zich voor de nacht rustig kan terugtrekken en we beschouwen het experiment als een succes ; -)

Van Niemand tot iemand

In September 2009 overleed onze hond Noortje en tja één grey is geen grey en al snel kwam er weer een tweede hond in het zicht. We kwamen in gesprek en het bleek dat er 2 weken later een transport met nieuwe Scooby hondjes naar Nederland zou komen, waaronder Gasol. Een zwarte angstige galgo die van Antonio afkwam (link) en vervolgens een half jaar na zijn redding aangevallen werd bij Scooby (en als hij daar net zo doet als hier, verbaast het me eigenlijk ook niks ;) ) Christiane en Roy vonden hem als een klein gewond hoopje verstopt in zijn huisje, waarna hij gelijk naar de kliniek is gebracht om behandeld te worden en vanaf toen flink is verwend door de verschillende vrijwilligers die er op dat moment aanwezig waren. Iedereen bedankt voor de goede zorgen!

In Oktober mochten we hem ophalen, bang, heel bang was hij toen we hem de auto ingetild hebben om  hem twee uurtjes later er weer uit te tillen waar hij eindelijk thuis was. Eenmaal binnen hebben we hem op de bank hebben gelegd waar hij vooral naar het plafond staarde. Of het nou kwam omdat het zo hoog was of dat hij het niet kende, dat weet ik niet, maar interessant vond hij het wel! We hadden wat snoepjes bij hem gelegd maar daar maalde hij niet om tot het moment dat wij in gesprek waren en volgens hem niet keken; toen ging hij snel snoepen! Stiekemerd. S ’avonds ging hij aan de wandel en vond hij een plekje in de achterkamer onder de tafel en sindsdien is dat zijn plekje geworden. Ondertussen met een lekker kleed, een eigen waterbakje, zijn etensbak en onder zijn kleedje ligt een grote kluifjes voorraad verstopt. Vooral zijn eigen waterbakje is belangrijk voor hem, omdat Gasol geen prikkel heeft om zelf te gaan drinken, hij moet zijn waterbakje zien of de andere honden horen drinken, vandaar dat hij zijn eigen waterbakje heeft dat hij er altijd aan wordt herinnerd dat hij moet drinken.

Sol was bang voor alles, in huis kwam hij nergens anders dan onder de tafel. De eerste weken hebben we hem onder de tafel vandaan moeten trekken om een wandeling te kunnen maken, buiten was alles eng. Mensen, auto’s, fietsen, honden, een geluid, maar gelukkig ving Max hem goed op en hield hij de andere honden op afstand. Gasol keek goed naar Max en wist als Max ergens heen ging dat het daar veilig was.  In December werd Max plotseling heel erg ziek, Gasol had het door en zette zijn verstand op nul en paste zich helemaal aan, zodat wij ons konden richten op de verzorging van Max, wat helaas niet heeft mogen baten en wat voor Gasol betekende dat zijn stabiele factor opeens uit zijn leven verdween. Bij het afscheid nemen van Max hebben we Gasol meegenomen. Hij had er niks van. Normaal keken de honden, roken er aan en wilden vertrekken, dan was het goed. Gasol niet, achteraf misschien ook wel logisch. Hij heeft waarschijnlijk teveel honden dood zien gaan en het is normaal voor hem geworden…ongelofelijk maar waar. Daarna ging Sol weer snel achteruit; hij had niemand meer die hem beschermde. Dus er moest een hond bij komen die hem zou helpen, want hoe graag wij ook zouden willen, honden kunnen vaak veel meer dan wij….

Leo kwam in Januari 2010 bij ons en hoewel Sol in het begin best bang was voor Leo, zo’n grote hond, is dat al snel goed gekomen. En Sol trok weer een beetje bij. Even later durfde hij zelfs op het kleedje van Max te liggen, heel eventjes en als iemand opstond of binnenkwam schoot hij gelijk terug onder tafel, maar toch wat een vooruitgang!
In Juli kreeg hij nog een vriendje Yuso. Yuso liet alles afhangen van Gasol en dat bleek nog eens een tactiek! Yuso is een altijd blijvende speelse pup, hoe oud hij ook is. Hoewel hij buitenhuis ook zijn trauma’s heeft, heeft hij daar binnenhuis totaal geen last van en speelt en doet als of het allemaal niks is. Sol hield alles kalm van uit onder de tafel in de gaten, tot op de dag dat hij eigenlijk een beetje jaloers werd, hij wou dat ook kunnen! Yuso was druk aan het spelen met een kussen vol met lintjes die hij er af kon trekken. Ik zat rustig op de bank mijn boterham te eten tot ik opeens Gasol onder de tafel uit zag lopen, hij kreeg het kussen volop op zijn koppie maar in van plaats weg te schieten onder de tafel zoals ik had verwacht, pakte hij een lintje en begon er aan te trekken. Yuso had het door en begon heel rustig aan de andere kant te trekken om vervolgens Gasol te laten winnen. Vol trots ging Gasol met zijn lintje onder de tafel liggen en werd het lintje nog even flink in de lucht gegooid en aangevallen. En ik? Ik kon alleen maar vol verbazing kijken, had ik het nou echt goed gezien? Het bleef even stil, tot ik voor Yuso een spons had gekocht met een hele boeldraadjes ( Die je er inderdaad lekker er uit kan trekken!) Gasol kreeg te spons te pakken en liet hem niet meer gaan, onder de tafel was hij druk bezig te spons ‘dood’ te bijten en aan te vallen. Sinds die tijd zijn er meerdere sponzen vergaan en is Gasol een stuk losser gekomen, hij durft zelfs hap spelletjes te spelen met Yuso. Yuso is een geweldige hond, die speelt helemaal in op Gasol, hoe wild hij normaal is, zo rustig is hij als hij met Gasol speelt, dan blijft hij rustig op zijn kleedje liggen en als Sol hapt, hapt hij terug, stopt Sol stopt hij ook. En Leo bekijkt het rustig vanaf een afstand, die is allang blij dat hij een keertje niet Yuso’s speel slachtoffer is, spelen is leuk, maar ook zo vermoeiend!

Nu 2,5 jaar later is Sol uitgegroeid tot een groot Monster. Ja met een hoofdletter M. Als er kluifjes in de kamer liggen is Sol er als eerste bij om de grootste er uit te pikken, en heeft toevallig een ander die kluif, dan schroomt hij niet om deze uit hun bek te stelen, al zijn ze gelukkig verstandig genoeg om weg te lopen naar een plek waar Gasol nog niet durft te komen. En bakjes slagroom, daar is hij dol op! Sol houd van autorijden, sinds jaar en dag staat Gasol altijd in het midden tussen de twee stoelen in mee op te letten of alles wel goed gaat… mochten we ooit de weg vergeten Sol weet hem wel. Was het vroeger dat we hem onder de tafel vandaan moesten trekken om te wandelen, tegenwoordig staat  hij als eerste in de gang om op stap te gaan. En de wandeling die vroeger inhield een snelle plas is veranderd naar een wandeling waarin alles moet worden besnuft en gras eten, hey dat kan ook! En wat is nou eigenlijk leuker dan even een heel stuk hard te rennen, aan de lijn? want zonder lijn verzet meneer geen stap, in de auto blijft hij dan ook altijd netjes wachten tot we zijn beide lijnen vast hebben en springt dan pas de auto uit. En sinds kort kan hij wat nieuws, voor een kluifje durft hij de bank op te springen! Dus regelmatig zitten we met kluifjes op de bank, want het is zo leuk! En wat zal er volgen? Zal hij binnenkort een keertje op de bank gaan slapen? Of zal hij de tuin eens een keertje gaan verkennen?

Hoewel hij officieel steeds ouder wordt verandert hij toch steeds meer in een jong, blij en gelukkig hondje dat naar hartenlust speelt en lekker uitgebreid van zijn rust geniet. En wij? Wij zijn ontzettend blij met hem. Een zwaar getraumatiseerde hond adopteren is niet altijd leuk, is niet altijd makkelijk, maar als je ziet waar je na 2,5 jaar staat weet je waarvoor je het hebt gedaan. En om eerlijk te zijn, zoveel hebben we niet gedaan, we hebben hem vooral veel zijn eigen gang laten gaan, wel hebben we het geprobeerd te stimuleren, door hem bijvoorbeeld te laten ruiken aan dingen, maar bovenal heeft dit mannetje het toch allemaal zelf gedaan samen met de hulp van Yuso en Leo. En ja in de toekomst zou ik het zo weer doen, niet alleen hij heeft veel geleerd, wij hebben misschien nog wel veel meer van hem geleerd.

Gasol en zijn vrienden, Yuso & Leo

Bonnie en Clyde

Hallo

Ik ga jullie het verhaal vertellen van Bonny en Clyde, een galgo-koppel dat niet zonder elkaar kan.

Zondag, 26 februari, ik had gewerkt die avond en ik had de stekker van de telefoon eruit getrokken omdat ik wilde slapen. Toen ik wakker werd en de telefoon weer aansloot  kreeg ik gelijk een bericht van de politie binnen. Iedere keer dat ik van hen hoor is het omdat ze een mishandelde of verlaten hond aangetroffen hebben.

Toen ik hen belde vertelden ze me dat een leidinggevende van Biomasa had gebeld en had doorgegeven dat er twee honden vastgebonden zaten aan het hek bij ons, tot Oscar, Dani of iemand anders van Scooby ze kon komen halen.

Het bleek dat hun “baas” was komen aanrijden in zijn terreinwagen, ze uit de auto had gelaten en ze met een touwtje had vastgebonden. De man van Biomasa dacht dat hij samen met mij was, maar toen hij mij nergens zag had hij de politie gebeld. Een van de politieagenten lukte het om het vrouwtje binnen de omheining te krijgen maar het mannetje ontsnapte.

Hij hield alleen zoveel van zijn vrouwtje dat hij zijn vrijheid opgaf en terugkwam naar waar zij was en toen hij niet naar binnen kon, bleef hij langs het hek lopen, en het vrouwtje riep naar hem. Dat was heel mooi om te zien. We hebben het hek opengezet zodat hij binnen kon komen maar hij was veel te bang voor ons. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk kwam hij naar binnen waar zijn vrouwtje op hem wachtte. Ik had nog niet verteld dat het voor het vrouwtje een stuk moeilijker was  om te ontsnappen want het leek erop dat ze een breuk had in een van haar voorpoten.

Bonnie is the brindle

Vroeg in de ochtend heb ik Scooby gebeld en met Juan gesproken, en ze hebben ze snel opgehaald om te zien wat ze aan haar poot konden doen. Op dat moment waren Couto en Pablo (dierenartsen) en de studenten uit Zaragoza bij Scooby en zodra het vrouwtje arriveerde konden ze wat tests doen en daaruit bleek dat haar poot niet gebroken was maar dat ze een snelgroeiend gezwel had en dat haar poot er daarom zo uitzag.

Maar, er is een gelukkig einde aan dit verhaal, want beide zijn geadopteerd in Frankrijk, samen in een thuis waar de nieuwe bazin geen probleem heeft met haar ziekte, maar juist vond dat het belangrijk was dat ze, voor de tijd die ze nog had, samen konden zijn. Want dat was het enige wat ze wilden: samen zijn. Als het zover is denk ik dat het mannetje het erg moeilijk gaat krijgen, zelfs met de troost van zijn nieuwe familie, maar dankzij zijn nieuwe familie zal hij er ook overheen komen.


Een hele dikke kus voor Bonnie en Clyde


Carolina

Silent Sunny Spring Shelter Scooby Spain!

De eerste echt lekker warme voorjaarsdag hier in ons asiel. Honden, katten, ganzen, de boerderijdieren, allemaal hebben ze zichtbaar genoten van de warmte van een zonovergoten dag. Na weken van regenweer, kou en wind, is dit weer van harte welkom. Geniet U mee met onze dieren? Kijk es hoe content en tevreden ze erbij liggen.

Peggy en Sam

Hallo! Hierbij presenteren wij: Peggy en Sam, twee Mastin puppies die op zaterdag dee 28ste gevonden zijn, achtergelaten in de pijnboombossen bij Cuellar. Dit is al het zesde geval van verlaten puppies in de bossen, de andere gevallen gelukkig met een happy end, dus nu vertel ik jullie het verhaal van Peggy en Sam.

 Om 3 uur in de middag op zaterdag, toen het heel hard regende, kreeg ik een telefoontje van een vriend die net een wandeling was gaan maken in de bossen bij Cuellar en daar deze twee puppies van een maand of 2/3 oud aantrof, in een gat in de grond, bedekt met takken en bladeren. Hij vroeg wat hij met ze moest doen en ik vertelde hem dat hij ze maar snel moest brengen zodat ik ze kon verzorgen.Ze waren doorweekt, moe, hongerig en ijskoud, de arme schatten. Ze zijn nu allebei bij mij en alleen de gedachte al dat ik ze woensdag naar Scooby ga brengen, zorgt dat ik pijn in m’n hart krijg.

Ik kan het niet begrijpen dat er dus mensen in mijn omgeving zijn die deze hondjes geboren heeft zien worden, ze heeft zien groeien en ze dan gewoon ergens achterlaat. Het menselijke ras blijft me verbazen en ik weet niet of het ligt aan de opvoeding, de cultuur of wat dan ook, maar er is maar 1 naam voor dit soort mensen. En dan denk ik nog niet eens aan de arme moeder, het kan zijn dat ze nog steeds haar kleintjes zoekt. Wat voor mensen leven er in mijn omgeving?

In ieder geval, voor nu ga ik die twee eens even mee uit nemen en laten spelen in het zonnetje op het plein. En ik weet zeker dat iedereen ze gaat bewonderen, zeker mensen die van buiten Cuellar komen, en ik weet zeker dat die mensen meer meelevendheid tonen dan de mensen in mijn omgeving en dat doet pijn.

Vanuit Cuellar

Carolina

Een geheimpje voor Dolly

Angst is een emotie gekenmerkt door een intens gevoel, meestal onaangenaam, dat ons beangstigt of ons doet geloven dat het ons pijn kan doen. Het wordt veroorzaakt door de perceptie van gevaar, echt of ingebeeld, in het heden, de toekomst of het verleden.

De ultieme uiting van angst is paniek, de paniek die ik in je ogen zie kleine Dolly. Ze zeggen dat de ogen de spiegels van de ziel zijn en daar moet een kern van waarheid in zitten want als ik in je ogen kijk en hoe ze je leven reflecteren, zie ik alleen maar angst.

Ik wou dat ik je verhaal kende kleine Dolly, ik wou dat ik wist wat voor gruwelijks er met je gebeurd is, in wat voor hel je hebt moeten leven, ik wou dat ik je angst kon voelen en kon begrijpen waarom het verdriet in je ogen alleen angst weerspiegelt.

Maar zal ik je eens een geheimpje vertellen  Dolly?

Angst is te genezen met liefde, want liefde is de afwezigheid van angst, je kunt geen liefde en angst tegelijkertijd voelen. Liefde kan je helen en de angst transformeren in moed.. moed die je nodig hebt om me te benaderen en te voelen dat de hand die ik je reik een hand is die bereid is je te helpen, liefde te geven, te genezen en om het vertrouwen terug te geven dat je een dag verloren bent. En die je kan leren me in de ogen te kijken en daarin gereflecteerd zien dat je nooit meer angst zult hoeven voelen.

En als je het ’t minst verwacht, word je op een dag wakker en kijk je om je heen en kun je je amper nog dat woord, dat gevoel herinneren... de angst. Dat is de dag dat je ogen de zuiverheid van je ziel laten zien, zonder enige angst in je ogen, de dag waarop je kunt zeggen: ik heb gemerkt dat ik de laatste tijd niet bang meer ben geweest.

Dolly kwam zo’n 5 jaar geleden bij Scooby Zamora, werd meer dood dan levend uit het gemeentelijke asiel gehaald, waar, alsof ze nog niet genoeg leed had meegemaakt, een wezen zonder scrupules of medeleven die zich “menselijk” noemt, een vervaldatum zet op het leven van dieren en ze opneemt zonder enig mededogen of begrip voor het feit dat ze wezens zijn met gevoel, angsten en dromen, en met een wil te leven.

Dolly is altijd beschouwd als een niet plaatsbare hond met als enige reden: haar angst. Maar vergeet niet: je kunt geen angst en liefde tegelijkertijd voelen. Dolly heeft alleen je liefde nodig, heeft iemand nodig die bewust is van het feit dat ze zo angstig is, iemand met een eindeloos geduld die in staat is haar liefde te kunnen geven. Ze heeft alleen nodig dat ze begrepen en geholpen wordt, dat je haar je hart geeft en zij zal je zonder twijfel je het hare geven.

Help haar!

VIDEO OF DOLLY: http://youtu.be/rS-6RJILz-Q

Een speciale actie!

Voor slechts €5 per maand kunt u deelnemen aan het Project 3000 en tevens aan de sponsoractie ´een waterdichte jas voor een Scooby Galgo!´

Elke jas word met fleece gevoerd voor warmte en de buitenkant zal bestaan uit een waterdichte stof om ze te beschermen tegen de regen ook zal de jas een borduursel krijgen met UW naam, met dank aan Scooby vrijwilliger Helen Forrester!

Verder zal u  ook een foto ontvangen van een Scooby galgo met uw jas aan! Hoe leuk is dat? U helpt hier mee het werk van Scooby en het warm en droog houden van de galgo´s voor slechts €5 per maand.

Geïnteresseerd? neem dat contact op met saskia@scoobymedina.com, om u gelijk in te schrijven stuurt u de volgende gegevens mee:

·         U naam (wanneer u bankrekening op een andere naam staat laat dit dan ook weten!):

·         Of u maandelijks of jaarlijks betaald:

·         U emailadres waar u de nieuwsbrief op wilt ontvangen:

·         U land:

En kunt u betalen naar de volgende accounts:

Scooby
Oosterhout
Nr. 11.52.46.274
IBAN: NL52 RABO 0115 2462 74
BIC: RABONL2U

Scooby
Baarle Hertog
Nr: 733-0462538-72
IBAN: BE38 7330 4625 3872
BIC: KREDBEBB
Zorg in elk geval er voor dat u uw betaling aanduid als “donatie aan scooby project 3000”

Om meer te lezen over het project 3000 kunt u kijken op de volgende link:http://scoobymedinanl.blogspot.com/2011/08/project-3000.html

Kleine Mars

Ik ben, net als al mijn andere hondenvriendjes hier bij Scooby, een in de steek gelaten hond.  Ik ben een rashond, een Shih Tzu, maar dat maakt tegenwoordig geen verschil meer,  men discrimineert niet tussen rashonden en niet rashonden als het op in de steek laten aankomt. Mijn naam is Mars en ik had een thuis. Niet dat het een erg liefhebbend thuis was, maar ik kreeg te eten en ik had een mandje.

Op een dag als zovele andere, nam mijn baasje me mee uit en mee in de auto. We gingen verder dan we normaal gingen maar dat vond ik niet erg, dan had ik weer allemaal nieuwe luchtjes te ruiken en nieuwe plekken te ontdekken.  Hij opende de deur van de auto en ik sprong er enthousiast uit, om aan alle nieuwe luchtjes te snuffelen. Ik had helemaal niet in de gaten dat hij vertrok en me daar achter liet. Ik werd heel erg nerveus toen ik door had dat hij weg was en liep als een dolle in het rond om te kijken of ik hem kon vinden, en vond het spoor terug naar waar de auto had gestaan en ik dacht dat hij gewoon een beetje in de war was geweest en me even vergeten was. Dus ik ging daar maar op die plek liggen, hopend dat hij terug zou komen en mezelf voor de gek houdend dat het een vergissing was geweest en dat hij echt snel voor me terug zou komen.

Ik verloor alle besef van tijd, ik heb geen idee hoe lang ik daar was zonder eten of drinken maar ik gaf niet op. Ik had honger en dorst maar stel je voor dat ik net even weg  was op het moment dat hij voor me terug zou komen. Dus ik kon maar beter blijven liggen, hij zou echt wel snel komen.

Ik voel me zwak, ik ben moe, koud en hongerig. Ik kan haast niet meer overeind komen maar ineens voel ik twee warme handen die me optillen en ik zie een meisje dat zegt: ach gut, deze arme hond is in de steek gelaten. Ik probeer haar nog duidelijk te maken dat ze me echt komen halen maar ze let niet op me en neemt me mee. Ze neemt me mee naar huis waar ze me wat te drinken en te eten geeft en beetje bij beetje knap ik weer wat op.

Ze bracht me naar deze plek waar nog meer honden zijn en waar een jongen was die ze “dierenarts” noemt en die zei dat ik hartruis had en dat dat vast de reden was dat ze me achtergelaten hadden. En ineens wist ik het. Ik dacht dat mijn baasje om me gaf en ik zou hem toch ook niet in de steek hebben gelaten als hij ziek was?  En nu voel ik me verdrietig, hoe kon hij dat doen?

Ik voel me beter nu.. ik hoef maar een pilletje per dag in te nemen zodat mijn hart zich beter voelt,  maar ik ben een blije en lieve hond. Degene die mij adopteert zal mijn oneindige toewijding voelen en ik hoop dat ze mij een echt thuis kunnen geven waar ik liefde krijg en de blijste hond van de wereld zal zijn.

DIT IS MIJN DROOM EN IK ZAL NOOIT DE HOOP VERLIEZEN. IK GELOOF DAT MIJN BESCHERMENGEL BESTAAT EN DAT IK ALLEEN MAAR HOEF TE WACHTEN TOT DIE KOMT.