6/30/2012

DULCINEA

Dit kleine podenco meisje kwam 2 jaar geleden bij Scooby en heeft nog steeds geen thuis gevonden. Daar de meeste podenco’s bestaan voor en door de jagers, als het jachtseizoen ten einde is of ze niet genoeg hun best hebben gedaan, worden ze achtergelaten of op brute wijze geelimineerd. In het geval van Dulcinea werd ze achtergelaten en ze heeft een hoop geluk gehad dat ze bij Scooby terecht kwam.
Het is een beetje een verlegen hondje en ze schrikt van abrupte bewegingen, maar als je een tijdje bij haar bent, haar aait en haar wat snoepjes geeft, dan geeft ze je kleine likjes om je te bedanken. En als je haar mee uit wandelen neemt gedraagt ze zich voorbeelding aan de riem, en ze vindt het prachtig alle honden te begroeten die ze tegenkomt. Ze kan uitstekend opschieten met haar soortgenoten, maar wat ze het allerleukste vindt is languit op de bank, daar kan ze uren doorbrengen!
Tot nu toe was haar leven niet zo heel leuk, haar oude bazen hebben haar slecht behandeld en nu is ze op zoek naar een thuis waar mensen van haar houden en voor haar zorgen voor de rest van haar leven. Kun jij het haar bieden?

6/21/2012

Ron

Het leven van Ron, voor hij bij Scooby Zamora binnenkwam, was niet een van de makkelijkste.
Hij begon al slecht, zijn eerste baasje had hem nooit moeten nemen. Als je een hond opneemt dan houdt dat in dat je voor hem moet zorgen, en in ieder geval moet zorgen voor zijn basisbehoeftes zoals eten en een dak boven zijn hoofd, en dat is nog afgezien van het overduidelijke feit dat je hem liefde en zorg moet geven. Ron heeft nooit iets daarvan gehad, hij leefde in zijn jeugd op een koud en verlaten stuk grond, waar de “baas” af en toe heen kwam om hem wat eten te brengen.
Ron kreeg het voor elkaar om regelmatig te ontsnappen en dan zwierf hij door de omgeving, hij hield van de rust en de eenzaamheid, zijn enige trouwe metgezel, want hij wist niet beter, was altijd alleen geweest en kon zich nog maar amper de warmte herinneren van zijn moeder en zijn broertjes en zusjes.
Op een ochtend liep Ron weer te zwerven toen hij opgepakt werd door de politie, die hem naar zijn baas terugbracht en zodat hij niet nog eens kon ontsnappen nam die hem mee naar huis. Maar dat betekende niet dat het beter werd voor Ron, het werd zelfs slechter voor hem want in plaats van dat de baas hem bij zich liet, sloot hij hem op op een kleine patio waar hij amper uit kwam. Weinig eten, weinig wandelingetjes en geen liefde en aandacht, alleen weer een nieuwe eenzaamheid. Dit was het leven van Ron voor twee lange jaren.


Het was niet erg moeilijk zijn baas over te halen hem aan ons te geven, hij wilde hem nooit, voor de enige reden dat het een mixhond was, geen zuivere boxer zoals hij had geloofd toen hij hem als puppy haalde. Het was “maar” een mix, en verder keek hij niet, hij keek niet naar het belangrijkste van Ron: zijn hart.
Ron kwam bij Scooby Zamora, veel te mager en heel angstig. In het begin at hij alleen maar, en hij at met veel angst, angst dat ze opnieuw z’n eten weg zouden halen of misschien wel omdat hij niet wist wanneer hij weer eten zou krijgen?
Hij was erg wantrouwend ten opzicht van mensen die hem wilden aaien of aanhalen, maar gelukkig leerde hij ons te vertrouwen, hij kon zich over zijn angst heenzetten en vond zijn plezier in het leven terug.
Nu is Ron een prachtige hond en een van de meest dankbare, lieve en vrolijkste honden in de opvang, hij is gek op wandelingetjes en erg speels. Hij heeft alleen een goed baasje nodig die goed voor hem zorgt, zoals hij verdient. Iemand die verder kijkt en van hem houdt voor wie hij echt is.. Ron.

6/12/2012

De geschiedenis van kleine Mami

Ik ga jullie het verhaal vertellen van deze kleine meid. Ze kwam naar Scooby vanuit het zuiden van Spanje, waar ze net een nestje had gekregen, maar toen ze haar kwam ophalen, was er geen kleintje meer te vinden.
Ze verbleef enkele dagen in de opvang met een hoop andere lotgenoten,  maar ze was doodsbang van mensen (je kunt alleen raden naar haar verleden en wat er met haar gebeurd is), en het ging niet goed met haar dus de vrienden van Scooby hadden besloten dat ze een tijdelijk pleeggezin nodig had en belden ons, dus wij kwamen haar ophalen. De eerste keer dat we haar zagen zat ze in een hoekje, te proberen zich onzichtbaar te maken voor alle mensen, en toen we haar eindelijk konden “vangen” hebben we haar een halsband en een riem omgedaan en haar naar de auto gebracht. Ze bleef stokstijf zitten de hele weg naar haar tijdelijke huis, alleen haar ogen gingen alle kanten op met een ongeruste  blik van “wat doen ze hier toch allemaal met me”. Toen we aankwamen en haar uit de auto haalden, bleef ze zitten en verroerde zich niet meer. We hebben haar naar binnen moeten dragen, waar ze kennis maakte met haar flat-maatje, die haar eindelijk kon leren een echte hond te zijn.

In het begin probeerde ze we te vluchten van mensen die haar wilden aaien, en ze schrok op als iemand van ons zich bewoog, klaar om te vluchten, maar beetje bij beetje, met de hulp van haar flatgenoot, heeft Mami geleerd een hond te zijn. Ze wordt blij en vrolijk als ze iemand ziet die ze kent, ze leert “spelen” met andere honden, ze laat zich aanhalen.. ze mist alleen nog een ding:  een eigen familie. Een familie die haar begrijpt en haar kan leren wat liefde is en waar ze de rest van haar leventje gelukkig kan doorbrengen. Ze verdient het, vind je niet?

6/05/2012

DE ANGSTHAASJES VAN ZAMORA


Zo noemt Cobie, verantwoordelijk voor de Scooby residencia ze liefdevol, deze honden die vanuit Scooby Zamora naar onze opvang in Valladolid kwamen, zo’n 7 maanden geleden.
Fermin vertelde me over de geschiedenis van deze honden, die ongeveer 2 jaar in Scooby Zamora hebben gezeten waar ze kwamen na gevallen van mishandeling, ernstig getraumatiseerd en niet gesocialiseerd met mensen, zoals je kunt zien in deze video:

Hij vroeg me of er niet iets was wat we konden doen voor ze, want doordat ze zo bang waren, gingen ze bijten om zich te verdedigen en dat maakte de kans dat ze geadopteerd zouden kunnen worden wel erg klein en dat zou betekenen dat ze hun hele leven in de opvang zouden moeten blijven. Mijn reaktie was dat we het natuurlijk zouden proberen om ze in ieder geval een kans te geven, dus we brachten ze naar de residencia en een groep van vrijwilligers begon met ze te werken. Ik wil hierbij dan ook Luis, Raquel, Esther, Lidia en Monica bedanken voor hun inzet en wat ze hebben bereikt, en natuurlijk Cobie dat ze voor hen zorgt in de residencia.
Na maar een paar maanden is de vooruitgang die ze maken wisselend, sommige zijn een stuk beter dan andere en sommige zijn nog net zo angstig als in het begin. Op de eerste foto’s kun je zien hoe ze waren toen ze aankwamen, en in de volgende kun je hun vooruitgang zien.



Daarom dachten we aan de mogelijkheid om ze naar Scooby te brengen want in de residencia zien ze natuurlijk alleen de vaste verzorgers en Cobie en dat zou hun vooruitgang kunnen afremmen. Ze moeten met meer mensen in aanraking komen, met meer honden omgaan en vooral beetje bij beetje wennen aan nieuwe situaties zonder hen te forceren.  De ideale situatie zou zijn om een op een met ze te kunnen werken maar dit was helaas niet mogelijk want we hebben geen huizen met een aparte tuin of pation waar ze naar buiten kunnen, want aan de riem lopen is nog geen optie.
Dus. aan alle vrijwilligers uit alle delen van de wereld, ga alsjeblieft naar Scooby om kennis met ze te maken maar als je ze ziet in de paddock, probeer ze niet te vangen of ze met abrupte gebaren aan te raken; dit zijn “speciale” honden die vriendelijke woorden, langzame gebaren en enige afstand tot mensen nodig hebben. Je kunt ze wat eten geven zodat ze misschien wat dichterbij kunnen komen en kunnen ervaren dat niet alle mensen zo slecht zijn als degene die hen mishandeld hebben.  In een opvangsituatie als deze zal hun herstel langzaam gaan, maar we zullen met ze blijven werken zodat ze misschien ooit geschikt worden voor adoptie en een thuis.
Als laatste willen we nog even zeggen dat we binnenkort een blog klaar hebben op de spaanse pagina van de Scooby website, waar we jullie kunnen informeren over nieuws over deze honden en andere met gelijkaardige problemen. We kunnen daar video’s plaatsen en artikelen en nieuws over de ethologie en opvoeding van honden.

6/02/2012

Eén van de vele, Lucre


Lucrecio`s (Lucre) geschiedenis is even triest als gewoon in Spanje. Hij is gewoon één van de duizenden galgo´s die jaarlijks in Spanje in de steek worden gelaten. Doodgewoon hier, niks bijzonders...
Toen hij voor het eerst werd gezien op straat werd hij geschat op zo´n 5 maanden oud, hij is nu ongeveer een jaar oud.

Hij had het als jong pupje heel zwaar zo alleen rond zwervend. Het was winter, ´s nachts vroor het dat het kraakte en met niets wat hem enige warmte gaf, geen warme deken of een mand, zijn bed waren koude, harde straatstenen, is het een wonder dat dit kleine, dunne galgopupje wist te overleven...

Hij werd aangevallen door een grote hond wat hem bijna het leven kostte, hij had vele verwondingen daarvan maar hij genas wonderbaarlijk.
Hij werd achterna gezeten en met stenen bekogeld wat hem angstig maakte waardoor hij bijna niet meer naar eten durfde te gaan zoeken waardoor hij erg verzwakte. Hij moest, om iets eetbaars te vinden, ook nog een drukke weg oversteken en dat had hem ook al 3 keer bijna
het leven gekost dus dat deed hij ook maar liever niet meer, gelukkig.
Hij kreeg ook nog kennelhoest waar hij ook weer van genas. Het leven voor een jong pupje op straat is heel hard, die horen daar ook niet, net zo min als een volwassen hond trouwens. De straat is geen plek voor een dier en zeker niet voor een jong, angstig pupje.
Hij voelde zich eenzaam, verloren, bang, hongerig, koud, hoe moet dat nu toch verder met hem?
 Die persoon, een vrouw uiteraard, heeft hem het leven gered. Hij groeide zoals een pup behoort te doen en heel langzaam begon zijn vertrouwen in die bepaalde mens toe te nemen.

Op een dag kwam er een mens met een hond dicht bij hem in de buurt waarvan hij in paniek raakte en er vandoor ging, maar de volgende dag was die mens erweer en de dag daarna weer, en weer, en zodoende kreeg hij een beetje vertrouwen in hun, vooral
omdat ze steeds weer eten voor hem meenam wat hij maar al te graag opat want hij had verschrikkelijke honger en de moed eigenlijk opgegeven, hij wilde deze wereld maar liever verlaten want zo mooi was die niet voor hem.

 Dankzij deze mens en vooral dankzij het voedsel, begon hij weer een beetje op kracht te komen.


Die persoon mocht hem wel aanraken als ze dat nou persé wilde, vooruit dan maar en eigenlijk vond hij dat ook wel fijn, maar alleen die mens en niemand anders.
Inmiddels was hij een bekende verschijning geworden in de buurt daar en er kwamen meer mensen naar hem toe om voedsel te brengen. Hij was ook niet meer zo bang nu voor die mensen en speelde zelfs met andere honden uit de buurt.
Maar zo´n jonge hond kan natuurlijk niet de rest van zijn leven op straat blijven wonen, die heeft een eigen familie, een warm huis, liefde, zorg en aandacht nodig.

Dus werd op een dag Fermin Perez gebeld, de baas van Scooby, met de vraag of, als men Lucre kon vangen, hij dan naar Scooby mocht komen om van daaruit geadopteerd te worden door een lieve familie en gelukkig mocht dat van Fermin.

Maar Lucre zelf dacht daar heel anders over. Een korte aai over z´n kop was iets heel anders dan opgepakt en in een auto gezet te worden en dat wilde hij niet.


Je weet als hond maar nooit wat er met je gaat gebeuren natuurlijk en hij was zeer voorzichtig geworden in zijn omgang met mensen, ondanks dat ze beloofden dat het vanaf nu alleen maar beter voor hem zou zijn.


Na een paar weken van mislukte pogingen hem vast te pakken werden er kalmeringstabletjes door zijn eten gedaan en toen, na een paar uur wachten, konden ze hem met moeite oppakken en in de auto zetten. Eindelijk.


Omdat het heel dicht bij Valladolid was werd hij naar de Scooby residencia gebracht en daar is hij nog steeds. De volgende dag werd hij van ongeveer 80 teken bevrijd en behandeld tegen ander ongedierte, van binnen zowel als van buiten. en hij socialiseert supersnel.


Hij speelt graag en veel met de andere galgos in zijn kennel en in de tuin. Hij komt uit zichzelf naar je toe en vind het heerlijk om uitgebreid aangehaald te worden, hij is vriendelijk en lief en niet meer bang en op bijgaande foto´s kunt u zien wat een prachtige galgo hij is.


Wederom moet gezegd worden zoals ik al vaker heb gezegd: mensen weten niet wat ze weggooien en de mooiste dingen vind je dikwijls op straat.


Lucre zijn lijdensweg is voorbij, hij wacht nu tot er iemand verliefd op hem wordt en hem adopteerd, maar er lopen nog duizenden Lucre´s rond in Spanje en hopenlijk
eindigd hun bizarre lijdensweg net zo goed als die van Lucre.

Cobie