PIPA

Dit verhaal zal misschien niet een bijzonder verhaal zijn voor degene die het leest, en misschien (helaas) alleen maar het zoveelste verhaal over zwerfhonden in Spanje. Maar voor mij en mijn vriend is het niet zomaar een verhaal, maar het verhaal van PIPA (zo hebben we haar genoemd).

Een paar dagen geleden,  reden we met de auto op een secundaire weg toen de auto voor ons ineens moest remmen. Toen we zagen waarom konden we niet zomaar voorbijrijden, het was een klein hondje, een Mastin pup, en mijn vriend twijfelde geen moment, stopte de auto en pakte het op, het bood niet eens veel verzet maar was heel angstig. Zodra het in de auto was gezet,  was het arme ding zo moe dat het ging liggen en gelijk in slaap viel. En toen we thuis aankwamen wilde het alleen maar eten en slapen, wie weet hoe lang ze al over die weg aan het zwerven was.. Het is een klein vrouwtje, heel lief, en hoewel we haar maar een paar dagen kennen kwispelt ze al met haar staart als ze ons ziet.

Alleen de vraag was: en wat nu? We hadden haar mee naar huis genomen maar we wisten al dat we haar niet konden houden want we wonen in Duitsland en we mogen daar op onze flat geen huisdieren houden.. ik wilde niet naar het asiel bellen want ik was bang dat ze haar daar zouden laten inslapen.. en het zou me niet verbazen als ze doof was want ze reageert niet echt op aanmoedigingen.. En we wilden ook niet dat ze bij zomaar iemand terecht kwam want als wij haar niet konden houden wilden we wel dat ze goed terecht kwam.

Uiteindelijk heb ik contact opgenomen met Scooby en die kwamen haar ophalen, het deed pijn haar te moeten laten gaan maar we weten dat ze het bij Scooby goed heeft.

Dit is het verhaal van PIPA, een van de vele maar uniek voor hen die haar kennen. We hopen dat ze een familie vindt die haar alle liefde geeft die ze verdiend heeft.

Pipa is app. 5 months old.

Constante verbeteringen

Bij Scooby zitten we in een proces van constante verbeteringen, vooral voor de dieren, als we een probleem zien proberen we dat zo snel mogelijk op te lossen binnen onze mogelijkheden en daarom hebben we nu de hokken van 7-1, 7-2 en 7-3 klaar, en ze zien er prachtig uit. Dit heeft onze capaciteit om dieren om te vangen laten groeien met bijna 200%.  We zijn begonnen met een gang die toegang geeft tot patios 3-a, 3-b, 3-c, 3-d en 4-a, 4-b, 4-c en 4-d zonder daarvoor door de andere patios heen te hoeven, patios vol met honden wat normaal een probleem was en vooral een reden voor veel stress voor die dieren, sommige waren heel angstig. Dit gangetje zorgt er ook voor dat de dieren beter zichtbaar zijn in die patios, dus wanneer er iemand komt voor adoptie kunnen we dichtbij komen om hen de toekomstige adoptant te laten zien, dus, alleen maar goede dingen.

 

Milieu-educatie bij Scooby

Goed onderwijs, van elke soort is natuurlijk belangrijk, en bij Scooby hebben we een potentieel aan onderwijs dat heel heel heel belangrijk is. Gebaseerd ten eerste op de honden en katten die hier zijn, waaronder dus vooral galgos, gaan we een onderwijs traject starten, gebaseerd op medeleven voor de dieren, manieren om misbruik te voorkomen, ongewenste nestjes, hopend dat onze bezoekers, als ze zien dat al onze dieren zijn gesteriliseerd en er niets mis mee is en ‘t alleen maar voordelen brengt, uiteindelijk hetzelfde gaan doen met hun huisdieren, voorkoming van verwaarlozing, dierenopvoeding en de promotie van adoptie vs. koop.

We hebben ook nog het enorme potentieel van onze boerderijdieren, door hen en hun persoonlijke geschiedenissen kunnen we uitleggen hoe het leven op een boerderij voor hen is en hoe moeilijk en zwaar dat voor hen kan zijn, maar er kan ook interactie zijn tussen de kinderen en de dieren, we kunnen ons voorstellen dat ze hen kunnen aaien, borstelen en voeren bijvoorbeeld.

En alsof dat nog niet genoeg is, stellen we ons ook voor een dierentuin te maken met silhouetten, foto’s van onze eigen dieren in onze ecosystemen, om te beginnen gaan we dan een graanvlakte namaken, een Mediterraans bos en een oeverbos met moerasland met daarin dieren die in dat ecosysteem thuishoren. De activiteiten zullen zich richten op schoolkinderen van verschillende leeftijden, we kunnen een veldgids maken met educatieve opdrachten. Ik geloof echt dat we verschil kunnen maken in de wereld van dierenbescherming, met ideeën over het welzijn van dieren die in ons Spanje nog niet zo bekend zijn. Ik zal jullie op de hoogte houden hoe de plannen vorderen. Met liefdevolle kusjes, beetjes, gekraai en gemiauw van ons allemaal, Fermin

Rennen voor Scooby

“Nog twee minuten tot de start!” zegt een stem door de speakers en het tromgeroffel begint. Ik was al nerveus, maar zorgt dat de adrenaline nog sneller door mijn lijf gaat stromen! Een wave gaat door de mensen, van de start tot aan het einde van de straat en terug. Mijn broer en ik staan ongeveer halverwege de mensenmassa voor de start. Ik ben er helemaal klaar voor; mijn Scooby-shirt aan, een oude trainingsbroek en mijn (zo zei een vriend later) ‘retro’ hardloopschoenen die stammen uit mijn gym-tijd op de middelbare school. “Dus op welk tijdsschema gaan we lopen?” vraagt mijn broer. “Haha! Ik wil gewoon het einde halen van deze vijf kilometer loop, zonder halverwege dood te gaan!”  Ik ben pas sinds twee weken (vanuit het bijna niks) aan het trainen voor deze loop en dat viel me zwaar, dus ik wil enkel de finish halen. Voor mijzelf maar vooral voor Scooby! Velen hebben mij per kilometer gesponsord dus ik moet finishen! “Oke” antwoordt mijn broer zonder te luisteren, “we mikken op de 6 minuten per kilometer”.

PANG! de loop begint! De voorste mensen beginnen te rennen en de menigte komt langzaam in beweging. Na ongeveer een minuut ga ik ook door de start en mijn broer/coach begint mij al te coachen: “kom op!!!”  “Je kunt het!!”. De eerste twee kilometer is het druk met veel mensen die in verschillende tempo’s lopen, dus is het moeilijk om met een prettige snelheid te rennen, ik concentreer me maar op mijn ademhaling en probeer geen kinderen of oude mannen omver te lopen. Als we halverwege zijn zegt mijn coach mij dat ik het tempo iets moet gaan opvoeren, maar ik ben bang dat ik het dan niet zou halen tot de finish. Maar rond de 3,5 km. denk ik, ach waarom niet? Dus ik versnel iets. Bij de 4 km. weer iets en bij 4,3 ga ik nog ietsje sneller. En op het moment dat ik de finish in zicht krijg (nog ongeveer 300 meter te gaan) begin ik te vliegen! Ik ren zo hard als ik kan en ik haal gewoon de finish!!! En dat nog wel in 31.03 minuten! Niet slecht voor een eerste keer. En ik ben niet doodgegaan. Ik dacht het wel even vlak na de finish, maar ach, ik heb het gehaald!

En dat betekent: bijna 250,- euro opgehaald voor Scooby!! Hoe gaaf is dat! Zo kan ik Amelia nog een jaartje virtueel adopteren. Dank jullie wel, iedereen die mij gesponsord en aangemoedigd heeft!

En dikke zoen van Amelia en mijzelf.

Claire

Nou, nou nou…

Het is al weer even geleden dat ik jullie voor het laatst een verhaal vertelde, maar de waarheid is dat, behalve het vrijnemen van de Paasweek, ik vreselijk druk ben geweest met andere dingen. In elk geval, ik ga nu verder en ik moet echt focussen. Ik wilde jullie vertellen dat we 200 kippen hebben gered uit een kippenhok. Het soort kippen dat wordt mishandeld om hun eieren. Het soort kippen dat hun hele leven in een kooi zit en als ze niet meer winstgevend zijn, dan worden ze naar een slachthuis gebracht en dit is hun laatste en enige kans dat ze ooit het zonlicht zien.

Om je de waarheid te vertellen, is dit één van de reddingen waar ik het meest trots op ben. Omdat ik hiervoor nooit heb begrepen waarom het redden van kippen zo belangrijk is. Het lijkt zo’n kleine zandkorrel in de woestijn. We hebben er 200 gered, maar op diezelfde plek zijn een miljoen kippen opgeofferd! Ik ben een kippenfan geworden omdat, hoewel het er maar 200 zijn, het zijn wel 200 dieren die nu in vrijheid leven, genietend van de zon, de grond, genietend van elkaars gezelschap en ook het gezelschap van de haan die, tussen twee haakjes, het gelukkigst is van allemaal.

Het heeft me erg geraakt om deel uit te maken van een team dat, ondanks het egoïsme dat wij als mensen bij ons dragen, in staat is geweest om deze dieren los te laten naar een meer natuurlijk leven. Om te delen in hun herontdekking van levensvreugde. Ze kwamen met ons mee in kleine kooien, zich gedragend als “eiermakers” in plaats van als dieren. We brachten ze hier en toen we hun kleine kooien openmaakten, wilden ze niet naar buiten komen, ze konden niet eens lopen. Ik opende hun deuren in de verwachting dat ze naar buiten zouden rennen, hun vrijheid tegemoet, maar niet anders was waar. Ze hadden hun hele leven in een kooi doorgebracht en waren niet in staat om te lopen. We hebben ze eruit gehaald (velen zonder veren) en waar we ze ook neerzetten, ze bleven bij elkaar, stil en bang.

In deze laatste paar dagen heeft het verschrikkelijk geregend in Medina, maar ze gingen niet op zoek naar beschutting in een van de hokken die voor ze gebouwd zijn. In plaats daarvan moesten Simonetta en ik ze allemaal een voor een naar binnen brengen in het kippenhok, drijfnat.

 We hebben ze daar dagen gehouden en heel langzaam begonnen ze te leren. In het begin wisten ze niet hoe ze op stok moesten komen om te rusten. Ze gingen dicht bij elkaar zitten op zoek naar beschutting en warmte, zoveel warmte dat we er 20 hebben verloren door verstikking. Ze waren zelfs de zorg voor hun eieren kwijtgeraakt en al hun dierlijke instincten. Een van hen had een poot uit de kom en die hadden we binnen in het kippenhok gezet, zij heeft daar een week gezet zonder te bewegen.

Gelukkig heeft Moeder Natuur dit in haar wijsheid opgelost. Veel van de kippen zijn al een aantal weken bij ons en nu gedragen ze zich “natuurlijk”. Als ze me binnen zien komen, dan volgen zij mij rennend, met hun vleugels fladderend, omdat ze weten dat ik ze voedsel breng.

 Ze krabben in de aarde, liggen op de grond en tillen hun vleugels op om warmte te vangen, ze nemen een zandbad, ze klimmen op stok, ze zingen, leggen eieren in hun nesten, ze eten gras, ze voelen de haan bovenop hun, alleen snappen ze niet wat dat is, en verder is er niemand gestorven. En als ik binnenkom, verwelkomen ze me en, dit mag raar klinken, zie ik een glimlach op hun snavels en het geluk schijnt in hun ogen. Het is waarschijnlijk mal, maar ik denk dat ze nu gelukkige kippen zijn, en ze herhalen dat, elke keer als ik ze zie. Ik zeg je dat wij kippen hebben geadopteerd en ik ben er trots op dat we ze een prettig leven kunnen geven en dat we iets terug kunnen doen voor wat ze voor ons hebben gedaan. Ik ben een kippenfan. Er zijn al zoveel beetjes en omhelzingen en kattenspinsels aan mij gegeven en nu ook lieve kakels.

Fermín

PS De manke kip leeft  nog steeds en het is erg grappig om te zien hoe ze van plek naar plek hopt en het laatste nieuws is dat ze nieuwe veren krijgt en dat ziet er zo schattig uit.