We hebben hulp nodig

We hebben een heel groot aantal galgos met problemen en met serieuze problemen, gebroken poten, honden met Leishmania, Filaria, etc. etc.. en ondanks het feit dat onze vrienden van de Clinica Mediterraneo ons uitzonderlijk goed helpen, dan nog hebben we extra hulp nodig. We hebben financiele hulp nodig, en pleeghuizen in Madrid voor honden met gebroken poten, want als dat niet gaat dan komt er snel een moment dat we niet langer kunnen blijven helpen.  Help ons alsjeblieft te kunnen blijven helpen. Doneer vandaag. Kusjes en liefdevolle beetjes en likjes van ons Scooby team.
 

Donaties: http://www.scoobymedina.org/es/how_you_can_help.html

Virtuele adopties: http://www.scoobymedina.org/es/virtual_adoption/index.html

Adopteer een van onze dieren http://www.scoobymedina.org/es/adoption/index.html

Word vrijwilliger: http://www.scoobymedina.org/es/volunteering.html

Doe mee met Teaming (vanaf slechts  1 Euro/maand):

https://www.teaming.net/scoobymedina?lang=en_UK

 VIDEO VEGA:   https://www.youtube.com/watch?v=7Xarkho2c-s&feature=youtu.be

 

Ongelooflijk maar waar

Jullie zullen je vast nog wel het geval herinneren van de paarden die we gered hebben en die in een hele slechte staat waren, nu, de eigenaar is beschuldigd van een klein vergrijp, dus hij zal waarschijnlijk slechts veroordeeld worden tot het betalen van een kleine boete, waarna hij zal pleiten dat hij de middelen niet heeft, en uiteindelijk gebeurt er helemaal niks.  Dus uiteindelijk hebben wij besloten een persoonlijke beschuldiging neer te leggen en nu is de grote verrassing dat het hof heeft besloten dat wij een soort garantie inleg moeten neerleggen van 2000 euro, een volstrekt idioot hoog bedrag dat we binnen een week op tafel moeten leggen, indien wij door willen gaan met een rechtzaak op persoonlijke titel. Dit is de manier waarom sommige rechters de zaken van dierenwelzijn behandelen. We hebben dringend jullie hulp nodig op financieel gebied zodat wij de beschuldiging en aangifte kunnen doorzetten en recht kunnen eisen voor deze arme dieren. Doneer alsjeblieft en geef mee als onderwerp “voor de rechtszaak van de paarden”. Kusjes, knuffels en liefdevolle beetjes. Fermin

Een donatie doen: http://www.scoobymedina.org/nl/donate.html

DE KAT DIE ONDER EEN DENNENBOOM WERD GEVONDEN: PINON.

Op een zondagmiddag, na een gigantische regenbui, gingen we zoals gewoonlijk  wandelen met onze honden op de wegen rondom ons dorp.

Een paar kilometer buiten het dorp, op een klein stuk land met dennenbomen, zagen we een koffer naast één van de bomen. We gingen kijken wat er in zat en daar was Pinon, een volwassen kat, een grote (ong. 7kg), met een verloren blik en in shocktoestand, niet in staat om te bewegen, zo bang was hij. Hij had zelfs niet geprobeerd om uit de tas te ontsnappen en weg te rennen….

Iemand had hem uit zijn huis gehaald om hem hier op dit stuk land te laten, om hem gewoon achter te laten.

Hij had geluk! Omdat wij hem hadden gevonden en hem op tijd in veiligheid konden brengen!

We hielden hem in de gaten, praatten tegen hem, raakten hem aan om te kijken of hij okay was en hij begon te mauwen, hij was erg bang…..maar hij was tenminste uit zijn shock gekomen!

Hij was in de steek gelaten en bang, van God en alles verlaten, en hij begreep maar niet dat zijn familie hem mee had genomen naar het bos en hem zomaar had achtergelaten. Ze hadden hem uit zijn huis gehaald en hij was nog nooit de straat op gegaan, hij had alleen de straten gezien vanuit het raam in zijn huis.

Nadat we ons ervan verzekerd hadden dat hij in orde was, sloten we de mand en hebben we hem naar een veiliger plek meegenomen, namelijk ons huis. Onderweg naar huis passeerden we een plein in het dorp en in één van de afvalcontainers hadden ze al zijn spullen weggegooid. Ze hadden het gewoon in de vuilnis gegooid, zijn dekentje, zijn kam, zijn voerbak, z’n kattenbak……alles!

Ze hadden hem gewoon gedumpt en alle spullen die hem toebehoorden erbij.

Hij vraagt zichzelf af: waarom houden ze niet meer van me? Hij is heel verdrietig. Nu Is Pinon op zoek naar een thuis waar hij het geluk van een familie kan hervinden. 

Cuky’s Odyssey

Net als alle andere weekenden, ga ik naar mijn dorp om even te relaxen, weg van de gekte van de stad. Ik hou ervan om mijn honden te zien spelen, vrij en blij in de velden. Maar dit weekend zag het er ineens anders uit…..

Vlak voordat ik arriveer in mijn geboortestad, stuit ik op een situatie die rechtstreeks uit de hel van Dante komt, wat mijn hart steeds sneller doet kloppen. Mijn vriend en ik zetten de auto stil, stappen uit en vinden het levenloze lichaam van een hond midden op de weg. Maar wat ons nog veel meer raakt, is het feit dat we 2 andere honden aantreffen die het levenloze lichaam van hun vriend bewaken. Toen we dichterbij kwamen, keken ze ons aan, niet goed wetend wat ze nu moesten doen, dus hebben we hen een beetje eten gegeven om ze te laten zien dat we ze wilden helpen. Dat accepteerden ze omdat ze hele erg honger hadden. En verdrietig toonden ze ons het levenloze lichaam van hun broertje en we konden gewoonweg niet ophouden met huilen.

We konden ze daar niet achterlaten, iemand zonder geweten heeft ze daar gedumpt, dichtbij de weg en ze bleven daar rondhangen in de hoop dat de betreffende persoon zou terugkeren. Wij weten  dat diegene niet zou terugkomen, maar dieren zijn trouwe wezens, ze vertrouwen mensen, en ze leren ons altijd lessen over loyaliteit en vertrouwen.

Na enige tijd lukte het ons om ze in de auto te krijgen, wat niet makkelijk was. Ze waren erg prikkelbaar, en hielden hun omgeving scherp in de gaten, alsof ze iets verwachtten. We probeerden hen te laten zien dat we ze geen pijn wilde doen, dat we ze alleen daar weg wilde halen, zodat zij niet hetzelfde lot zouden ondergaan als hun broer. Eenmaal in de auto waren ze nog steeds prikkelbaar, we dachten dat dat kwam omdat we hun dode broer daar achterlieten, maar toen ontdekten we dat er nog een hond in de omtrek liep. We konden het niet geloven! Vier honden, zomaar achtergelaten langs de snelweg en alle 4 van hen broers. We probeerden de 4e te vinden en te roepen, maar hij sprintte er vandoor.  Omdat het al donker begon te worden, besloten we om Niki en Toby (zo noemden we ze) mee te nemen en de volgende dag terug te komen als het licht was om te kijken of we de 4e broer konden helpen.

Met hernieuwde energie keerden we de volgende dag terug naar dezelfde plek en we waren vastberaden om de vierde broer te vangen, maar hij maakte het ons heel moeilijk. Hij was bang en het was onmogelijk om hem te vangen. We hebben het op verschillende manieren geprobeerd, maar uit ervaring wisten we, dat als hij je niet eerst leert kennen, hij zich op geen enkele manier zou laten vangen.

We hebben Niki en Toby meegenomen naar Scooby. Onderweg daar naartoe, zagen we dat ze elkaar omhelsden, alsof ze elkaar aan het troosten waren en alsof ze wisten dat ze veilig zouden zijn. We wisten, dat als we ze daar zouden achterlaten, dat ze dan een familie zouden vinden (en zo geschiedde het, ze zijn namelijk al geadopteerd en zijn erg gelukkig, en wij ook). Maar we konden het niet laten rusten, er was er nog steeds één, die we moesten zien te vangen, die ene broer die achtergelaten was, blootgesteld aan alle risico's, éen daarvan het risico om overreden te worden net als zijn broertje.

https://youtu.be/SqHXkew2tGM

Dus we hebben ons geheel toegewijd aan hem, we hebben alles geprobeerd, zelfs getracht hem te paaien met voedsel, hem te vangen met een riem, geprobeerd om hem in een hinderlaag te lokken, gebruik makend van een val.....etc. We hebben het vele malen geprobeerd en op vele manieren, maar het enige waar we succesvol in waren, was moe worden, met muggenbeten en een gekwetst ego omdat hij iedere keer won.

Iedere dag gingen we weer op pad om hem wat eten te geven, hopend dat hij de snelweg niet over zou steken en zou eindigen als zijn broer. We hebben hem besproken met een vriendin: Rosita, een dierenliefhebber uit mijn dorp, die ons geholpen heeft om hem elke dag eten en drinken te geven, om zodoende zijn vertrouwen te winnen. En zo geschiedde het, hij wachtte op haar, iedere dag op dezelfde plek, bijna een jaar lang. Een heel jaar, waarin we ontdekten dat de vierde broer een vrouwtje was, dus noemden we haar CUKY, een heel jaar trachtend haar vertrouwen te winnen, maar ze vertrouwde mensen niet echt, en ik kan me dat heel goed voorstellen, dat zou ik ook niet doen. Een jaar waarin onze plannen om haar te vangen ophielden, een jaar waarin we duizend doden stierven, alleen al bij de gedachte dat ze die snelweg zou oversteken. Een jaar waarin ik voor haar leven vreesde, wat er met haar kon gebeuren met jagers, ongelukken op de weg en God weet wat voor ongelukken nog meer. Het was een heel zwaar jaar, we konden maar niet bedenken hoe we haar gingen vangen, we begonnen ieder weekend hoopvol en met vele nieuwe ideeën, om vervolgens volkomen uitgeput terug te keren, zowel mentaal als fysiek. Ze was aan de winnende hand. Ze was te slim om misleid te worden en het terrein was ook niet ideaal, het waren allemaal velden waar ze vrij kon rennen, met hoge korenvelden waar ze zich kon verstoppen.

Dagen gingen voorbij en toen gebeurde er iets waar we al bang voor waren, ze was loops en alle honden uit het dorp gingen achter haar aan, hetgeen we deels prima vonden, omdat ze kwetsbaarder was met pups, maar het probleem zou alleen maar groter worden als het aantal honden dat we moesten redden teveel zou worden. Maar ze zou wel dichterbij het dorp komen en al die gevaarlijke kruispunten van de snelweg achter zich laten. En het zou voor ons ook beter zijn, omdat ze dan toegankelijker zou zijn voor zachtaardige gebaren en misschien zouden we haar thuis kunnen voeren, aangezien we een grote patio hebben. Op een dag verstopte ik me achter een pallet met een touw geknoopt aan de deur en heel veel eten voor het grijpen. Met behulp van mijn grootouders (die haar ook dagen lang eten hebben gegeven, en ze heeft zelfs een keer met mijn grootvader meegewandeld), wachtte ik verscheidene uren voordat ze arriveerde en binnenliep. Toen ze eenmaal de patio opliep, sloot ik de deur............IK HAD CUKY!! Maar het was niet van lange duur, ze vond een klein gat in het hek en ontsnapte....het was een slechte dag voor ons beiden en we waren allebei uitgeput.

Haar zwangerschap was volbracht en Cuky kreeg een nestje kostbare pups. Degene die voedsel voor haar achterliet, volgde haar en zodoende kwamen we erachter waar ze ze geworpen had. Er waren er 5, maar 2 waren er doodgeboren. Ze heeft ze gekregen in een oude duivenschuur waar ze een gat heeft gemaakt en haar baby's zoogt. 

Eindelijk hadden we haar in een gesloten ruimte en bedachten we een nieuw plan om haar uiteindelijk te kunnen vangen en ervoor te zorgen dat ze veilig was.

We laadden de auto vol met dingen die we misschien nodig hadden voor de vangst (voedsel, kartonnen dozen, kooien etc...) en mobiliseerden heel veel mensen, onder andere mijn ouders. Het lukte ons om alle deuren van de oude duivenschuur te blokkeren, zodat ze er niet door kon ontsnappen. Ze was doodsbang om haar pups achter te laten, hen beschermen en voor ze zorgen was het allerbelangrijkste voor haar. Met alle uitgangen geblokkeerd probeerde we haar te laten vertrekken door het gat dat ze zelf had gemaakt voor haar en haar pups. Het lukte ons om haar baby's eruit te halen om zodoende haar te verleiden de plek te verlaten, maar ze was gewoonweg te bang en we kregen het niet voor elkaar om haar eruit te laten komen. Het was niet gemakkelijk, maar met een hoop geduld, zweet en headbangen, kregen we de riem om en konden we haar eruit trekken. We hebben haar onmiddellijk bedekt met een deken en namen haar in onze armen en mee naar de auto, hebben haar achterin gezet met haar pups en sloten de deur.

We waren vervuld met blijdschap en geluk, zo veel pogingen en toewijding en eindelijk had het iets opgeleverd. We huilden, we lachten, we omarmden dit hele speciale moment, een moment dat we nooit zouden vergeten, de hele familie was veilig en wel. Voor mij was het één van de mooiste ervaringen in mijn leven, om ervoor te zorgen dat een achtergelaten dier werd gered na zo'n lange tijd en om het een kans op een beter leven te geven.

Nu zijn zij en haar baby's op zoek naar een thuis, ik hoop alleen dat dat heel snel zal zijn en dat dit verhaal een gelukkig einde zal hebben.

Ik wil alle mensen bedanken die het mogelijk hebben gemaakt dat deze dieren veilig en wel uit deze situatie zijn gekomen, en natuurlijk Rosita, die zich iedere dag voor dierenrechten inzet, op geen enkele wijze kan ik mijn dankbaarheid uiten voor hetgeen zij heeft betekend voor deze honden, dag na dag, regen of zonneschijn, was zij er. Ze leverde haar bijdrage, zelfs als ze ziek was, was zij er zodat dit dier kon eten en haar vertrouwen kon winnen. Ik wil ook mijn ouders en grootouders bedanken voor hun inzet en begrip, dankzij hen, kan ik eindelijk rusten, wetende dat deze dieren eindelijk gelukkig zullen zijn.

LAURA EN RAÚL